Bedenkelijke boodschap
Tax shift: het modewoord van het najaar. Betekenis: het verleggen van de belastingdruk van arbeid naar vermogens. Chapeau voor de vakbonden, de socialisten en de linkervleugel van regeringspartij CD&V, om dit thema in ons land zo allesoverheersend te maken. Dat meen ik zonder sarcasme: goed gespeeld. Helaas is de onderliggende boodschap van bedenkelijk allooi: ‘het is niet eerlijk dat de werkmensen bijna alle lasten moeten dragen en de spaarders bijna geen’.
Bedenkelijk, ten eerste omdat die bewering van geen kanten klopt. De belastingdruk is voor iedereen hoog in België. Het totaal van de vele verschillende vermogensbelastingen is in België het op vier na hoogste van heel Europa. Tegelijk is ons land de op twee na gulste ter wereld voor wat sociale uitgaven betreft. Laten we dus asjeblieft op een eerlijke manier debatteren, op basis van de juiste gegevens: België is een relatief zéér sociale welvaartsstaat.
We mogen daar trouwens best trots op zijn.
In de plaats daarvan doen we alsof we in dit land de armen laten opdraaien om de rijken terwille te zijn. Niets is minder waar, behalve helaas voor dat handvol superrijken die met de hulp van vetbetaalde consultants kunnen uitwijken naar fiscale paradijzen. Ja, de strijd tegen dat soort fiscale ontwijkingen moet een prioriteit zijn. Maar neen, we mogen niet alles op een hoop gooien.
Bedenkelijk, ten tweede omdat het populistisch discours totaal naast de kwestie schiet. Die kwestie is eigenlijk simpel: we hebben economische groei nodig om onze welvaartsstaat in stand te kunnen houden. Ook een no-brainer: die groei zal moeten komen van onze ondernemers. Schrik hen niet af, steun hen. Betrek hen, opdat zij op hun beurt zoveel mogelijk anderen kunnen betrekken.
De kwestie is ook: de loonkosten zijn te hoog. Ook hier is de economische analyse simpel genoeg. Het is trouwens een nijpend internationaal probleem: sinds de crisis van 2008 zijn de lonen er nauwelijks op vooruit gegaan. Ze liggen ver achter op de groei van de ondernemingswinsten, die vooral het gevolg zijn van jarenlange besparingen en kostenoptimaliseringen.
Beste socialisten en vakbonden, maak hier een strijdpunt van: strijd voor hogere lonen via of tegelijk met lagere loonkosten. Dat zou wel eens eindelijk die deugddoende feedbackloop op gang brengen: hogere lonen, meer consumptie, meer groei en investeringen, minder werkloosheid, meer budgettaire ruimte, enz… Het zou uw achterban veel meer welvaart kunnen opbrengen dan nu te schieten op degenen die met hun zuurverdiende centen iets anders willen doen dan ze op een spaarboekje te plaatsen.
Links focust op de bovenlaag van de bevolking, want die strijd gaat er bij de achterban blijkbaar in als zoetekoek. De geviseerde bovenlaag, dat zijn in praktijk evenwel niét de 1 of 5 of zelfs 10 procent rijksten van het land. Die kennen de sluipwegen richting Luxemburg of verder. Die trekken zich van die vermogenswinstbelastingaffaires niets aan. Wel geviseerd: de hardwerkende degelijk verdienende middenklasse.
Beste vakbonden, waarom focust u niet op de onderlaag van de bevolking? Zorg dat die meekunnen. Hetgeen trouwens uw job is.
Helaas. Die vermogenswinstbelasting lijkt nu de scalp te worden die links absoluut wil binnenhalen. Een onterechte scalp, ook al omdat iemand die wil ondernemen zich in een financieel mijnenveld waagt. Voor de meeste zelfstandigen is de toekomst op zijn minst onzeker, vaak erger.
Ik ken er persoonlijk die kopje onder gingen tijdens de crisis van 2008, meestal niet door persoonlijke fouten en al zeker niet door een gebrek aan inzet. Het zijn mensen die het aandurfden te ondernemen (en aan te werven) en die op het einde van de rit, na een jaar of twee vechten tegen de bierkaai, veel geld verloren zijn. Het zijn schrijnende verhalen die onder de radar blijven – het geval-Coucke eist alle aandacht op. Zij krijgen of kregen geen compenstaties. Zij zitten met een financiële én een emotionele kater. Had ik maar beter niets ondernomen, was ik maar braafjes arbeider of bediende gebleven. Veel veiliger.
Wat als iedereen zo begint te reageren? Wie zal uiteindelijk nog kunnen zorgen voor steun aan onze onderlaag? Wie houdt dan onze welvaartsstaat overeind? Alvast niet degenen die niét voor groei willen gaan.
En dan zijn er natuurlijk de kleine beleggers, allerminst superrijken, mensen die hun spaarcentjes aan het werk willen zetten. Moeten zij die scalp zijn? De zopas verhoogde beurstaks is nu al schandelijk hoog. Nu nog meerwaarden gaan belasten bij de verkoop van aandelen zou niet enkel flagrant onbillijk zijn, maar bovenal een gevaarlijke aanslag op ons aller welvaart.
