Crisis? Tijd om ons kooplijstje te maken
Maart steekt oktober naar de kroon als meest hatelijke beursmaand. Wat we de voorbije week meemaakten, zal velen doen terugdenken aan de donkerste Covid19-weken van precies twee jaar geleden.
Er zijn alleszins opvallende gelijkenissen.
Angst en onzekerheid, om mee te beginnen. Iedereen herinnert zich wel die eerste lockdown-weken van maart 2020. Hoe onzeker leek onze toekomst toen?
Gisteren leek de toekomst zelfs gitzwart, toen we het nieuws over brand in de grootste kerncentrale van Europa binnensijpelde. Het bleek uiteindelijk niet rampzalig. Maar ook vandaag nog vallen we van de ene schok in de andere over de beestigheden in Oekraïne en de niet aflatende dreigementen van de Russische president.
De oorlog duwt de energie- en grondstofprijzen tot voorbij de pijngrens. De torenhoge inflatie wordt bij iedereen voelbaar. We komen stilaan in de fase waarin we gaan hamsteren en opletten waar we nog ons geld aan uitgeven. De consument is veruit de belangrijkste economische pion. Als die zijn beurs begint dicht te houden, dreigt een recessie.
Hand in hand met inflatie heet dat dan ‘stagflatie.’ De sombere jaren 70 leren ons dat zo’n periode bepaald niet gunstig is voor aandelen.
Bovendien speelt Mister Market nu een negatieve, zelfdestructieve rol. Nu zijn er natuurlijk miljoenen Mister Markets (wij allemaal afzonderlijk), maar twee soorten verhoogden in de voorbije dagen danig de verkoopdruk.
Een eerste soort is de verplichte verkoper. Dat zie je in elke verkoopgolf opnieuw. Beheerders van fondsen moeten bijvoorbeeld aandelen verkopen in een dalende markt, omdat klanten uitstappen en hun geld terugvragen. Tal van financiële strategieën houden rekening met een ‘stop loss’: onder een bepaalde bodem wordt verkocht – no questions asked. Marktneutrale portefeuilles kunnen dan weer enkel neutraal blijven als ze verkopen bij koersdalingen.
Als er onvoldoende koopjesjagers opdoemen om die verplichte verkopen op te vangen, zie je koersdalingen als die van vrijdag.
En dan heb je natuurlijk de tweede soort: de paniekverkoper. Voor wie bij het zien van de beursverliezen haast fysiek onwel wordt, waarna hij zijn aandelen met degout dumpt. Zo zijn er helaas ook veel. We zijn mensen, hetgeen betekent dat we beslissingen nemen op basis van de acties van de ander. Als de ander verkoopt, voelen wij ook de neiging om te verkopen.
Laten wij die neiging vooral onderdrukken.
We mogen immers niet wanhopen, net zomin als precies twee jaar geleden. Toegegeven, we moeten ver zoeken, maar er zijn ‘silver linings’ te midden de miserie. Zo gaat haast niemand er nog van uit dat de Amerikaanse centrale bank dit jaar tot 7 keer toe de rente gaat verhogen. Voorts drukt de Europese oorlog fors op de euro, en dat speelt dan weer in het voordeel van onze bedrijven die hier produceren en op de internationale markten verkopen.
En, uiteraard: voor wie de horizon in het oog houdt in plaats van de kolkende golven nabij: de waarderingen worden aantrekkelijk.
Welke waarderingen precies? We lijsten morgen enkele aandelen op die we aan de huidige koersen met veel plezier zouden kopen voor de langere termijn.
