De achterzolderkamerpartner
Gegeven: aandelen presteren op lange termijn veel beter dan obligaties.
Meegegeven: op weg naar hun veel hogere toppen over de decennia vallen aandelen nu en dan pardoes meerdere verdiepingen lager.
Vraag: hoe gaat u het best om met die quasi zekerheid op lange termijn en de beangstigende onzekerheid op korte termijn?
Antwoord: negeer de korte termijn. Koop aandelen en kijk er vervolgens pakweg zeven jaar lang niet naar om. Je zult minder last van de stress hebben.
Hier is onderzoek naar gedaan. Een academicus deelde een aantal proefkonijnen op in twee groepen. Groep A kreeg de dagelijkse prestaties van een aandelenportefeuille onder ogen en stelde vast dat de aandelen 48 procent van de beurssessies in de rode cijfers eindigden, ook al bedroeg de gemiddelde jaarreturn over 10 jaar 10 procent. Groep B kreeg van diezelfde portefeuille enkel de jaarprestaties te zien: acht positieve returns en slechts één zware tegenvaller.
De vorser vroeg beide groepen vervolgens hoeveel procent van hun geld ze in aandelen zouden beleggen. Bij groep A lag het percentage veel lager dan bij groep B. Zeer veel. Op het spectaculaire af.
Logisch, nietwaar? Wie wil er nu 48 dagen op de 100 treurig zijn over een portefeuille die niettemin goed presteert? Niemand, toch?… En toch zondigt nagenoeg elke belegger tegen deze simpele regel.
Nu ik hier toch in de experimentjes zit, geef ik nog een volgende mee, een tweede treffende illustratie van de mens als een zekerpiet. Stel, in een ondoorzichtige zak zitten zestig knikkers. Er zijn 20 rode, de andere zijn zwart of geel, dat weet je niet. Stel dat je 100 euro krijgt als je blind de juiste knikker uit de zak haalt. Welke opdracht verkies je? De rode knikker nemen (A) of de zwarte knikker nemen (B)? En welke verkies je nu: rood of geel (C), of zwart of geel (D)?
Je doet dus twee acties. Maar wat ga je doen in het eerste geval, en wat in het tweede geval? Doe gerust zelf de test bij jezelf, en bij vrienden en familie. Allicht zal je dan tot de volgende vaststellingen komen.
In het eerste geval geef je de voorkeur aan A: je gaat voor die 100€ als je de rode knikker neemt. De kansen zijn immers duidelijk: 1 kans op 3 voor het mooie bankbiljet. Als je 100€ voor zwart of geel kiest, kan het zijn dat er slechts één knikker van die kleur in de zak ligt. Of geen.
In het tweede geval ga je voor D, omdat je ook hier zeker bent: 2 kansen op de drie dat je wint, aangezien zwart + geel = 40 knikkers.
Je bent menselijk.
Toch is jouw voorkeur eigenlijk absurd. Als je vindt dat A minder risicovol is dan B, dan zou je eigenlijk ook moeten vinden dat C (=A+geel) minder risicovol is dan D (=B+geel). Of omgekeerd. Een logisch denkend mens kiest ofwel voor A en C, of voor B en D. De ruime meerderheid gaat dus voor A en D.
Die paradox is de Ellsberg-paradox en is een verpletterend bewijs dat onzekerheden de mensheid irrationeel maken. Vooral als het op geld verdienen aankomt. We kunnen daar niet aan doen, het zit in onze genen.
We kunnen echter wel voordeel halen uit het besef dat we daar niets kunnen aan doen. Hoe? Wel, je las het al in de eerste paragraaf: koop aandelen en stop ze zeven jaar lang in de onderste schuif van het bestofte kastje achteraan in het achterste zolderkamertje. Onder het motto: na aankoop zet je het verstand op nul, het geheugen op nul, de aandacht op nul, en over zeven jaar zien we dan wel weer.
Die attitude kan niet met eender wel aandeel, natuurlijk. Het bedrijf in kwestie moet in staat worden geacht de volgende zeven jaar te overleven. Vergelijk het met een huwelijk. Huw niet met iemand die je over pakweg vijf jaar misschien wel beu zou kunnen zijn. Bij twijfel: huw niet. Of huw met een ander.
Welke achterzolderkamerpartner zoek je? Eentje buiten categorie – jij bent immers niet goedkoop. In beurstaal: onberispelijk van kwaliteit, aantrekkelijk geprijsd, met een aanvaardbare risicograad en een ferme scheut opwaarts potentieel. Liefst niet te wispelturig, niet actief in markten of technologieën die in 2023 misschien niet meer bestaan of door andere spelers of regels worden gestuurd.
En – in tegenstelling tot een mensenhuwelijk: huw niet slechts één keer, maar bijvoorbeeld elk jaar. Mocht er dan al eens een Fortis-ramp als partner tussenzitten, kunnen de andere achterzolderaandelen dat nog goed maken.
Ikzelf ging in augustus 2014 een zevenjaarscontract aan met CFE. In 2021 zal ik beslissen of ik er nog eens zeven jaar aan vast brei. In 2015 was Moury Construct de uitverkorene, tot 2022. In 2016 was het Texaf.
En in 2017? Dat onthul ik in het Mister Market Magazine van augustus. In elk geval: ik zie nu al kandidaten genoeg.
Dit artikel verscheen deze week op www.debeleggersgids.be.
Comments (1)
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Dirk Peeters
28 januari 2017 at 09:42
Beste Pierre,
Op het eerste zicht een paradox, maar als je 2 experimenten als onafhankelijk ziet, is de keuze voor A en D het meeste logisch, want in beide gevallen geven deze keuzes het meeste kans op succes als je de kansberekening volledig uitwerkt. Dus eigenlijk geen paradox.
Met vriendelijke groeten,
Dirk