Perspectief op beterschap
‘Slapend kapitaal moet naar aandelen’, zei Daniel Bacquelaine, onze minister van Pensioenen, onlangs in De Tijd. Ook minister van Financiën Johan Van Overtveldt denkt na over een fiscale aanmoediging om die honderden slapende miljarden hier te lande eindelijk te wekken.
Een beetje à la Cooreman-De Clercq van 30 jaar geleden.*
Eindelijk! Het ligt immers zo voor de hand dat dit een win-win is voor iedereen. Voor de spaarder, die gemiddeld een hogere return mag verwachten. Voor degenen die met dat kapitaal iets willen ondernemen. Voor de werkgelegenheid dus ook. Voor de koopkracht dus ook. Voor de (belasting-)inkomsten van de regering dus ook.
Dat ze er snel werk van maakt, de ploeg van Charles Michel, met de nodige moed om tegen verstarde maatschappijvisies in te gaan.
Kleine bescheiden tip: dat ze ook eens nadenkt over een verlaging van de fiscale vrijstelling van de rente-inkomsten uit spaarrekeningen. De eerste 1.900 euro zijn nu vrijgesteld. Aan de huidige rente moet je dus al 200.000 euro of (veel) meer op je spaarboekje hebben staan om die eerste cent aan belastingen te betalen.
Een sociale maatregel?
Verlaag dat plafond tot pakweg 500 euro. Dan nog worden de behoeftigen allerminst geviseerd, terwijl de staatskas er beter van wordt – en onrechtstreeks dus ook de behoeftigen.
Een sociale maatregel!
Hier pleitte ik in februari vorig jaar al voor in Beste Belegger, het magazine van de VFB, maar toen, in Di Rupo-land, waren de geesten nog niet rijp. Nu stilaan wel, me dunkt.
Er kan en moet nog veel meer gebeuren. Europa en België hebben sinds 1980 veel maatregelen genomen die nefast waren voor onze groei en welvaart. Die groei is sindsdien in Europa ei zo na stilgevallen. Met name een combinatie van stijgende belastingen, stijgende overheidsuitgaven, strenge inperkende regels en wetten en rigidere invoerbeperkingen heeft het ondernemerschap in onze contreien tot op het bot ontmoedigd.
Beloftevolle startups blijven hier klein omdat ze onvoldoende financiering krijgen. Risicofinanciering is hier beperkt omdat de returns (2% gemiddeld per jaar in Europa, tegenover 13% in de VS) niet opwegen tegen de risico’s. Die vicieuze cirkel van alomtegenwoordige demotivatie moet dringend worden doorbroken.
Perspectief is wat we nodig hebben. Dat is namelijk net wat onze voorouders in de groeiloze duistere middeleeuwen schrijnend moesten missen: perspectief op beterschap.
*Cooreman-De Clercq. In 1982 verleenden CVP-senator Etienne Cooreman en de liberale minister van Financiën Willy De Clercq (foto) hun naam aan een koninklijk besluit dat uit twee delen bestond. Volgens het deel-De Clercq mocht een belegger in Belgische aandelen tussen 1982 en 1985 tot 40.000 frank van zijn belastbaar inkomen aftrekken op voorwaarde dat hij die aandelen minstens 5 jaar bijhield. Volgens het deel-Cooreman kregen in 1982 en 1983 ondernemingen die hun kapitaal verhoogden fiscale vrijstellingen voor de nieuw uitgegeven aandelen.
Vandaag is een Cooreman-De Clercq an sich niet meer mogelijk, omdat Europa beleggingen in lokale aandelen niet toestaat. Maar uiteraard kunnen perfect legale variaties op dit thema worden gevonden.
