Te veel voorzichtigheid is dodelijk
Tijdens de middagpauze maaide ik het gazon, met koptelefoon luisterend naar de audioversie van de nieuwe The Economist. Het moet niet altijd Tom Waits zijn.
The Economist staat bekend om de brede waaier van maatschappelijke onderwerpen die allemaal de beste duiding krijgen. Ik was dan ook verbaasd dat ik, na de obligate steun van Obama’s Syrië-missie, drie artikels achter elkaar kreeg voorgezet met min of meer hetzelfde onderwerp. En, ook toevallig: dat ene thema is al jarenlang mijn stokpaardje.
Het begon met de leader ‘A $2.5 trillion problem’.
Het probleem in de titel is de 2.500 miljard dollar aan cash die Japanse en Koreaanse ondernemingen op hun balansen hebben liggen. ‘Indien ze slechts de helft van die cashberg zouden uitgeven, zou de wereldeconomie circa 2 procent sneller groeien’, stelt het weekblad. Maar helaas, ze durven niet. En zoals The Economist fijntjes meegeeft: te veel voorzichtigheid kan dodelijk zijn. Zoals die aarzelende chauffeurs die tegen 50 per uur de snelweg op tuffen. Het blad noemt dat geldhamsteren zelfs ‘schandalig’: ‘Als je dan toch niet weet wat met je geld te doen, keer het dan uit aan de aandeelhouders. Het is tenslotte hun geld.’
Na het korte interludiummuziekje ging het over de banksector van tegenwoordig: ‘You’re boring. Get used to it.’
Het onderwerp is gelijkend, de boodschap is precies het tegendeel: banken moeten saaier worden. Ze hebben al een lange weg afgelegd, maar het is nog ver stappen alvorens alle banken geleid worden alsof het nutsbedrijven in plaats van casino’s zijn. ‘De banken moeten zich klaarmaken voor een toekomst als onderdeel van de financiële loodgieterij in plaats van als ‘masters of the universe.’ Niemand heeft trouwens ooit beweerd dat saai zijn plezant is.’
Muziekje. Dan een stukje over de Duitse economie: ‘Three illusions’.
Eerst een citaat van Angela Merkel: ‘Er kan enkel groei zijn als mensen echt investeren.’ En dan de 3 Duitse illusies:
1) Duitsland zal een economische grootmacht blijven door gewoon hetzelfde te blijven doen.
2) Duitsland heeft die euro niet nodig
3) De euro-‘partners’ azen op ‘ons’ geld: er is slechts één echt slachtoffer van die dure inspanningen om de euro te redden: de Duitse belastingbetaler.
Quatsch! Het echte probleem met Duitsland is dat zowel de overheid als de bedrijven te veel sparen en te weinig investeren. Op dit punt heeft Merkel groot gelijk.
Mijn stokpaardje: onze economieën draaien ver onder hun capaciteit, omdat we schrik hebben. We durven niet. We rijden tegen 50 per uur de snelweg op. De boodschap van de drie artikelen is eigenlijk belachelijk simpel: banken moeten saaier zijn, bedrijven mogen best wat avontuurlijker worden. En waar zitten we mee? Met nog altijd te avontuurlijke banken en saaie bedrijven.
