Trump kent David Ricardo niet
Dat het Amerikaans presidentschap van Donald Trump ons allemaal veel zou kosten, stond in de sterren geschreven. De vrees neemt toe dat het wel eens héél veel zal kunnen worden.
Trump stuurt aan op een gigantische wereldwijde handelsoorlog. Het kan bluf zijn – dat is immers een cruciaal deel van Trumps onderhandelingsstrategie: ‘Zorg voor de sterkste onderhandelingspositie. Bezit iets dat degene aan de andere kant van de tafel absoluut wil. Overtuig hem dat het in zijn voordeel is dat de transactie onder jouw voorwaarden worden gefinaliseerd.’
Dat is dus duidelijk. Wie de door Waldorf opgelijste 9 andere Trumpismen nog eens wil nalezen: zie n°69.
Het zal allicht niet bij bluf blijven. Jammer voor ons én voor de Amerikanen.
Mochten de invoerheffingen op staal, aluminium, Europese wagens enz… er komen, zou dat ten koste gaan van de Amerikaanse consument. Hij, Joe Sixpack, is immers de belangrijkste oorzaak voor het Amerikaanse handelstekort: hij heeft zoveel te spenderen, dat de Amerikaanse industrie dat allemaal simpelweg niet kan produceren. De rest moet dus worden ingevoerd.
Voorts zijn Europese producten vaak van een betere kwaliteit. De Amerikaanse dochters van Bekaert die duizenden Amerikanen tewerkstellen, hebben hoogwaardig (dus ingevoerd) staal nodig. Ze dreigen die duurder te moeten betalen door Trumps demarche, en zullen vlot die meerprijs doorrekenen aan… Joe Sixpack.
Handelsonevenwichten zijn slechts voor een deel het gevolg van oneerlijke praktijken zoals het afschermen van de eigen markten. Grenzen optrekken via importheffingen zijn allesbehalve een goed idee.
Jammer dat Trump David Ricardo niet kent. In MMM n°76 bespraken we in een notendop zijn inzichten:
• Topidee van 200 jaar oud
‘Een land kan in ruil voor afgewerkte producten graan invoeren, zelfs indien het land goedkoper zelf graan kan produceren. Dit principe van het comparatieve voordeel is de kern van de zaak.’
David Ricardo, econoom
Precies 200 jaar geleden publiceerde David Ricardo zijn meesterwerk ‘On the Principals of Political Economy and Taxation’. Het toen nieuwe inzicht dat internationale handel geen zero sum game is maar vaak een win-win, illustreerde hij aan de hand van dit legendarische voorbeeld. Engeland en Portugal produceren allebei graan en kleding. De tabel geeft de kostprijs per land om het afgewerkt product te maken:
Graan in Engeland: 20 pond
Kleding in Engeland: 10 pond
Graan in Portugal: 30 pond
Kleding in Portugal: 40 pond
Engeland produceert zowel graan als kleding goedkoper dan Portugal. Voor de komst van Ricardo was de conclusie dus dat Portugal van geen nut was voor Engeland.
Maar stel dat Engeland toch zijn graan uit Portugal invoert. Het kan dan 2 kledingstukken maken, en er één ruilen voor een eenheid Portugees graan. Engeland heeft dan voor 20 pond zowel graan als kleding, terwijl het 30 pond zou hebben gekost om het allemaal zelf te produceren. Ook Portugal is blij, want het kan nu kleding invoeren tegen 30 in plaats van 40 pond.
Vrijhandel is cruciaal voor onze welvaart. Dat weten we nu al 200 jaar. Laat niemand nu plots iets anders gaan beweren, zelfs niet die machtigste mens op aarde.
