Trump: zes redenen om niet te panikeren
Donald Trump is Amerikaans president, en dus de facto ’s werelds machtigste mens, vanaf begin 2017 tot en met 2020.
Dat lijkt een akelig vooruitzicht. Trump is een op politiek vlak onervaren brulboei, een controversieel figuur die tijdens de hele campagne, achttien maanden aan een stuk, verdeeldheid zaaide, een man die dankzij zijn talent om te schokken en overtuigend te liegen een magneet is voor de media, en dankzij die media zo ver is geraakt – tot over de absolute eindmeet.
Ook zijn electorale beloftes klinken griezelig. Op internationaal vlak staat Trump voor een terugplooien tot binnen de eigen landsgrenzen, anti-globalisatie en anti-wereldhandel, tot zelfs de symbolische bouw van een muur met Mexico toe. Op nationaal vlak heeft Trump beloftes gemaakt die hij bijlange na niet zal kunnen nakomen en/of die een loopje nemen met het democratisch bestel, die bevolkingsgroepen tegen elkaar opzetten, die een president onwaardig zijn.
Logisch dus dat de financiële markten hier en daar panikeren, dat aandelenkoersen zakken en dat goud als veilige haven stijgt.
De volgende weken en misschien wel maanden worden moeilijk, met een onvoorspelbaar sujet als Trump in het Witte Huis.
Maar is paniek nodig? Is het beter om aandelen te verkopen? Neen, toch niet.
Ten eerste omdat Trump geen alleenheerser is. De VS zijn een democratie met ijzersterke funderingen. De president heeft uiteraard veel macht, hij kan lijnen uitzetten, maar hij kan geenszins in zijn eentje belangrijke beslissingen nemen. Trump zal zich bovendien omringen met tal van adviseurs – en het zullen heus niet allemaal sensatiezoekers zijn.
Voorts wordt Trump niet persoonlijk gedreven door haat. Het is een man die heel veel geluk heeft gekend, te beginnen met een erfenis waarmee hij vandaag veel rijker zou zijn mocht hij die gewoon integraal in een Wall Street-fonds hebben belegd (neen, zijn geloofsbrieven als succesvol ondernemer zijn lang niet zo positief als hij zijn miljoenen kiezers deed geloven). Trump is een speler, een lefgozer. Hij speelde voor een duizelingwekkende inzet, en hij won. Er is geen enkele reden waarom hij, nu hij de macht heeft, die meteen zou gaan misbruiken – zoals enkele democratisch verkozen leiders dat in het verleden wel deden.
Zijn overwinningsspeech stelt in die zin toch een beetje gerust. Hij bracht op een grootmoedige manier hulde aan Hillary Clinton en benadrukte de president te willen zijn voor àlle Amerikanen, ongeacht hun ras, religie, achtergronden en overtuigingen. Hij stak de hand uit naar degenen die tegen hem waren (véél volk, jawel) en vraagt hen hun hulp en advies om samen het Amerikaanse volk opnieuw te verenigen. Hij reikte tevens uit naar alle landen die de VS welgezind zijn. We zullen fair omgaan met iedereen, met de nadruk op allianties in plaats van conflicten, zei hij.
Oké, dat zijn maar woorden, maar het zijn tenminste de juiste woorden.
Ten derde zijn niet al zijn economische plannen welvaartsvernietigend. In zijn speech legde hij de nadruk op grote infrastructuurwerken. Hij wil de beste wegen, bruggen en binnensteden maken en daarvoor miljoenen Amerikanen aan het werk zetten. Hij wil daarmee de Amerikaanse groei verdubbelen. Het is een beleid waar wij in dit tijdperk van slabakkende wereldgroei niet tegen zijn. Eerst groei stimuleren, nadien de staatsschuld afbouwen. Onze macro-economische ratio van belang is schuld/bbp. Indien het bbp fors toeneemt kan die ratio afnemen, zelfs al stijgen ook de schulden.
Ten vierde wordt Trump geen ‘sitting duck’. Hij wordt een Republikeins president die gesteund kan worden door een Republikeinse meerderheid in het parlement. Dat is tenminste één duidelijk voordeel tegenover Clinton. Trump krijgt immers de steun, maar dus ook een streng toezicht. Het is geweten dat de meerderheid der Republikeinen voorstander is van internationale handel als bron van binnenlandse welvaart. Trump zal dus niet zomaar de handelsverdragen naar de prullenmand verwijzen. Het is ook geweten dat zéér weinig partijgenoten voorstander zijn van een duizenden kilometers lange muur langs de Mexicaanse grens of een uitholling van de NAVO-alliantie.
Ten vijfde is het niet de man of vrouw in het Witte Huis die het wezenlijk verschil in Wall Street kan maken (ook al omdat de VS geen dictatuur zijn) maar de Amerikaanse consument. Die neemt al jaar en dag zowat 70% van het bbp voor zijn rekening. En die heeft het goed vandaag, veel beter dan wat Trump tijdens de campagne liet doorschijnen. Het gemiddeld Amerikaans gezinsvermogen steeg sinds 2007 met 32%. Joe Sixpack kan dus tegen een stootje. In combinatie met een blijvend accomoderende centrale bank, heeft de economie wel degelijk kans een tandje bij te steken.
Ten zesde zijn overal ter wereld recordbergen aan cash ontstaan, met name omdat obligaties nauwelijks nog opbrengen. Beleggers popelen om die cash in aandelen te beleggen. ‘En vermogensbeheerders zouden sowieso zo graag nog een eindejaarsrally zien’, schreef Frank Vranken, hoofdstrateeg van Puilaetco Dewaay, in zijn ochtendbrief.
Kortom, we verwachten turbulenties op korte termijn maar geen crash. We moeten wel beseffen dat Trump voortaan vier jaar lang een extra risicofactor is voor wereldvrede en wereldeconomie. Dat betekent uiteraard niet dat het bedrijfsleven nu plots een collectieve hartstilstand zal verduren.
Toch is het weer slikken voor de Vlaamse belegger. We hebben Brexit gehad, de speculatietaks en de dreiging van een voor kleine spaarders onbillijke meerwaardebelasting op aandelen. We krijgen er Trump bovenop. We zijn dus een en ander gewend. En ook hier zullen we niet van sterven. What doesn’t kill us makes us stronger.
Zijn wij in 2016 al sterker geworden, ja…
Hartelijke groet,
Pierre.
PS: we raden dus een halsoverkopverkoop van aandelen af. We nemen tevens de tijd om te kopen. De kans bestaat dat beurskoersen verder afbrokkelen – misschien kunnen we mooie pareltjes binnenkort 5 à 10% goedkoper binnenhalen?… In feite wijzigt dus niet aan onze strategie die we al lang voor 9/11 en Lehman volgen. En dat waren toch gebeurtenissen van een nog akeliger niveau.
PS2: volgens het systeem van Zanna moeten we vandaag afscheid nemen van een aandeel. Daarover later vandaag meer.
Comments (2)
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Sam Adams
9 november 2016 at 15:11
De derde reden lijkt mij nog de belangrijkste. Een schuldencrisis bezweren kan immers enkel als de overheid bereid is om de schuldafbouw bij de bedrijven en de particulieren te compenseren met forse investeringen ( in Europa dacht men meerdere jaren dat het omgekeerde moest gebeuren met alle gevolgen van dien). Daardoor kan de groei toenemen en inderdaad de schuldgraad (ten opzichte van de economie) afnemen. Eens de economie zelfredzaam is, kunnen de overheid en de centrale banken dan geleidelijk aan hun stimuli terugdraaien. Laat ons hopen dat Donald zich voornamelijk daarop concentreert…
elly van looy
9 november 2016 at 20:11
Bedankt Pierre, voor dit zeer duidelijk overzicht!