Vincent Van Dessel: ‘Geef je kinderen aandelen’
Mister Market Magazine interviewde in zijn jongste nummer Vincent Van Dessel, lid van het directiecomité van Euronext en CEO van de Brusselse beurs. We geven hier enkele passages mee van een opmerkelijk interview.
‘Velen zeggen: de beurs is danig wispelturig,
men focust uitsluitend op de
korte termijn,… Dat is net niet bevorderlijk
voor de continuïteit. Marc Coucke
heeft dat genoeg gezegd.’
Van Dessel: ‘Al degenen die zeggen
dat de beurs enkel draait rond het
kortetermijndenken zijn zelf kortetermijndenkers.
Ze willen hun eigen
gedrag verantwoorden door de
schuld bij de anderen te leggen. Zijn
de families achter AB InBev kortetermijndenkers?
Ik dacht het niet. Of
neem Lotus. Er zijn meer dan genoeg
voorbeelden van bedrijven die uitsluitend
focussen op de lange termijn
en succesrijk zijn op de beurs.’
‘Vraag trouwens eens aan Marc Coucke:
hoeveel bedrijven heeft hij niet
overgenomen, gefinancierd met eigen
aandelen? Als genoteerd bedrijf kan je
voorts je personeel binden via aandelen
of opties. Je hebt notoriëteit. Klanten
en bankiers weten wie je bent.
Bankiers zullen je makkelijker financieren,
terwijl niet-genoteerde bedrijven
75 procent van hun tijd moeten
bewijzen dat ze volgend jaar nog bestaan.
En vergeet niet: ook de belegger
draagt bij tot de maatschappij van
zodra hij investeert in een bedrijf dat
continuïteit wil. Hij schiet de onderneming
te hulp. In ruil zal hij – gemiddeld
en over de lange termijn – altijd meer
verdienen dan via spaarrekeningen.’
(…)
‘Spaarders worden afgeschrikt door
doemberichten over snelle computers
die de markt kapot maken.’
Van Dessel: ‘Dat is nonsens.’
‘Dus hoeft een langetermijnbelegger
zich niets aan te trekken van die hogefrequentietraders
(HFT’s)?’
Van Dessel: ‘Elke belegger moet op
zijn blote knieën die HFT’s en zogenaamde
speculanten bedanken omdat
ze continu in de markt aanwezig
zijn. Dankzij hen kan je altijd kopen
en verkopen.’
(…)
‘De kleinere bedrijven moeten rekenen
op de lokale beleggers.’
Van Dessel: ‘Pest die weg of verplicht
hen een jaar te wachten voor
ze mogen verkopen, en de liquiditeit
in kleine aandelen droogt gewoon
op. Dat is een drama voor de bedrijven
én voor de langetermijnbelegger.
Hij is het slachtoffer, niet de trader.
Die laat de Belgische KMO’s links liggen
en gaat gewoon elders traden.
De verhoopte inkomsten voor de
overheid van zo’n speculatietaks zijn
dan ook voorspelbaar: peanuts.’
‘Volgt de regering uw redenering?’
Van Dessel: ‘Ik denk dat deze regering
beseft dat een zogenaamde speculatietaks
economisch nadelig is.’
(…)
‘Een goede beurscultuur is bovendien
een rem op de inkomensongelijkheid.’
Van Dessel: ‘Reken maar! Op termijn
neemt het welvaartsverschil tussen
degenen die wel beleggen en niet beleggen
almaar toe. Want de belegger,
over de lange termijn, heeft altijd een
hoger rendement. Logisch ook: hij
neemt meer risico’s.’
‘Daarom is beurscultuur zo belangrijk.’
Van Dessel: ‘Precies, en het begint bij
de prilste jeugd. Ik heb aandelen gegeven
aan mijn kinderen voor hun eerste
communie. Neuhaus. Ze dachten
aanvankelijk dat ze als eigenaar gratis
pralines zouden krijgen.’ (lacht)
‘Geef je kinderen aandelen cadeau.
Het risico is nihil. Met een horizon
van 40, 50 jaar, 60 jaar, doen ze sowieso
een goede zaak. Zelfs als ze
alles zouden verliezen leren ze wat
risico is. Daardoor leren ze op een natuurlijke
manier bij over beleggen en
meteen ook over de maatschappij. Ik
wil beleggers, zelfs de hele bevolking,
aansporen om dat al zeer vroeg met
hun kinderen te doen. Een beursrekening
voor hen openen, een of enkele
aandelen kopen. Iets dat ze kennen.
Lotus, Colruyt,… Want, ook belangrijk:
de eerste jaren mogen ze er niet
aankomen. Op die manier kunnen ze
niet verkopen in paniek. Opvoeding,
welvaartscreatie, noem maar op: ik
zie veel voordelen.’
(…)
‘Ik besluit. Uw boodschap voor de overheid
is: steun beleggers en KMO’s.’
Van Dessel: ‘Natuurlijk. Maar niet
zozeer door wortels à la Cooreman-
De Clercq te geven, maar door al die
stokken weg te nemen. Als je fiscaal
ingrijpt, doe dat dan economisch
juist. Bijvoorbeeld niet door spaarboekjes
zo extreem te bevoordelen
tegenover risicokapitaal. Ik begrijp
dat niet. Echt niet. Dat is een absurditeit
tot en met. Begrijpt u dat…?’
‘Al een hele tijd niet…’
Van Dessel: ‘…De opeenvolgende regeringen
taxeerden er rustig op los,
zonder nadenken, en dan zijn we verbaasd
dat de economie niet draait. Ja,
zeg. Maak het wiel vierkant en het zal
niet beter draaien dan vroeger.’
Comments (5)
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Léonel
5 februari 2015 at 20:18
Ben volledig akkoord met de visie o.a. ook om de kinderen kennis te laten maken met aandelen. Doch daar is een probleem. Je kan hen toch moeilijk (als gewone werkman) al een redelijk bedrag geven en wanneer je aankoopt voor een klein bedrag zijn de kosten hoog tegenover de kleine investering.
Mvg,
Léonel
Vincent Van Dessel
10 februari 2015 at 10:14
Kosten zijn hier niet belangrijk tegenover de leerwaarde van een aandelenaankoop.
Het gaat niet om de echte winst (of verlies), het gaat om het leerproces. Geef een kind van 3 jaar een ipad en die is er in 10 minuten mee weg. Geef ze op hun zesde een voor hen gekend aandeel en ze volgen het.
Ga je winkelen bij Colruyt of Delhaize ? Ben je bij Belgacom(Proximus), Mobistar of Telenet ? En de postbode die elke dag langskomt (bpost) ? Is je bank KBC ? Ga je naar de film bij Kinepolis ? Eet je speculoos of koekjes of wafels van Lotus ? Drink je Miko koffie ? Kijk je naar VTM of Jim (Roularta) ? Drink je Spa water (Spadel) ? Of champagne misschien (Vranken-Pommery) ? Of misschien ben je actief in vastgoed, dan zijn er de vastgoedbevaks, of is papa of mama in de gezondheidssector actief, en dan heb je de biotechs. Keuze genoeg denk ik om een verhaal te bouwen en vooral te onderhouden.
En er zijn vandaag online brokers die echt niets aanrekenen hoor…
En het is echt voor iedereen weggelegd: het moet niet over een “redelijk” bedrag gaan. Hoeveel kinderen zie ik niet rondlopen met een iphone van pakweg 500 euro. Wel, doe die 500 euro eens in aandelen. Meer hoeft niet.
En één aandeel is genoeg. Maximale risicoconcentratie om te leren hoe gevaarlijk dat is.
Ik geloof wel dat dit het ondernemersschap en de financiële geletterdheid op een natuurlijke manier zal verbeteren.
Léonel
11 februari 2015 at 15:46
Het leven is inderdaad een leerproces. Met vallen en opstaan, zoals de beurs. Maar toch is het beursgebeuren sinds 2008 tot eind 2014 een risicospel met weinig groei geweest. Daarom dat mensen liever de zekerheid inbouwen van een klein inflatieverlies en hun geld op een spaarboekje zetten, dan een eventueel groter verlies te ondergaan via aandelen. Men kan niet in de toekomst kijken. Anderzijds zie ik dat het aandeel “Euronext” eigenlijk ideaal in je verhaal past en een goed begin zou geweest zijn voor een kinderportefeuille. Reeds sinds het noteert (eind juni 2014) zie ik dat het een mooi parcours heeft afgelegd. Sinds 12 december 2014 haalde het iedere week een hoogste koers. Het zou een ideaal Sinterklaas geschenk geweest zijn. Zou Zanna nog een gokje durven wagen of het sterren geven? Er zal immers wel altijd een beursgebeuren zijn met opbrengst voor het aandeel, of is dat achter de koers aanhollen? Of wanneer krijgt het aandeel een inzinking? Misschien als het volgende werkelijkheid wordt: ‘VFB vernam uit goede bron dat de meerwaardebelasting op verkoop van aandelen door privépersonen, niet holdings, een feit wordt vanaf 1 maart of 1 juli. Tarieven : 33% voor minder dan 1 jaar, 25% van 1 tot 5 jaar en 16% voor meer dan 5 jaar.’
phuylb
11 februari 2015 at 16:11
Beste Léonel,
Dat laatste lag wel degelijk op tafel, maar zo grof zal het allicht niet worden. In elk geval is de kans nog zeer groot dat een speculatietaks/vermogenswinsttaks er komt, in een of andere vorm. Het is aan ons om de regering ervan te overtuigen dat in elk geval de kleine belegger moet worden ontzien. Ook het kleinere beursgenoteerde bedrijf dat het echt van de kleine belegger moet hebben. Indien niet, zou dat een algemene verarming tot gevolg hebben.
Pierre
Steven Jacobs
10 september 2016 at 12:32
Deze week heb ik mijn twee kinderen na school opgewacht met twee zelfgemaakte bladen waarop stond dat ze vanaf nu eigenaar zijn van het mooie bedrijf Solvay! In onze woonkamer stond de website te blinken en vol vuur vertelde ik ze wat dit bedrijf allemaal produceerde. Twee verbaasde blikken keken me strak aan. Mijn zoon reageerde dat ik beter een stukje had gekocht van het bedrijf dat Playstations maakt en mijn dochter had eigenlijk gehoopt op een doos Lego. De twee “eigenaarsdocumenten” slingerden vrij snel rond in de huiskamer. Vrouwlief lachte eens met mijn intenties…
Maar ’s morgens begonnen er aan de ontbijttafel toch vragen te komen: “Dus omdat iemand anders hard werkt kunnen wij daar nu ook centjes mee verdienen? En die 5 euro in onze spaarpot kan dus nu ook 7 euro worden… zonder dat we écht iets moeten doen?” enz… (over het feit dat die 5 euro ook wel een tijdje 3,5 euro kan worden heb ik voorlopig nog maar even gezwegen. Dat komt later wel.)
Plots begon dat stukje papier over die chemiereus blijkbaar wel interessant te worden. Een stukje van mijn doel had ik dus bereikt: een zachte introductie en bewustwording van de wereld van markten en bedrijven, dat geld moet rondvloeien zodat iedereen er beter van kan worden. Kinderen hebben een heerlijke nuchtere kijk op de wereld en vooral de vragen van die kleine 7-jarige waren nochtans spot-on.
’s Avonds zag ik dat de papieren niet meer rondslingerden, maar netjes opgeborgen waren in een plastic mapje.
We zijn vertrokken op een boeiende reis… 🙂