Warren en Charlie – enkele hoogtepunten
Ze waren in vorm gisteren, Warren Buffett en Charlie Munger. Ruim 6 uur lang beantwoordden ze de vragen van tientallen gewone mensen, financieel journalisten en professionelen uit de beleggingsindustrie. Rustig, vaak giechelend en, in het geval van de 95-jarige Charlie Munger: met voortdurend een hand in de grote koekjesdoos die voor hen op tafel stond.
Een van de vragen ging over de investering van Berkshire Hathaway in Amazon. Die werd niet gedaan door Buffett of Munger zelf, maar door zowel Todd Combs als Ted Wechsler, die elk een deel van de beleggingsportefeuille beheren. ‘Het aandeel Amazon stijgt al 10 jaar, en kan door geen enkele maatstaf beschouwd worden als een achtergebleven waardeaandeel’, zei de vraagsteller. ‘Is de filosofie van Berkshire, dat altijd op zoek ging naar waarde, aan het veranderen?’
Buffett antwoordde dat er nogal wat misverstanden zijn over wat waardebeleggen in feite is: ‘Dat is iets kopen met de gefundeerde overtuiging dat je er meer waarde uit kunt halen dan je ervoor hebt betaald. In dat opzicht klopt het plaatje wel degelijk voor Amazon. Ted en Todd zijn échte waardebeleggers, daar twijfel ik geen moment aan.’ Buffett vertelt dan plots het verhaal van de 2.700 jaar geleden geboren Griekse verteller Aesopus, die zei: ‘Een vogel in de hand is evenveel waard als twee vogels in het struikgewas. In het geval van Amazon trachten we uit te vissen of er nu twee of vijf vogels in dat struikgewas zitten, of we die dan kunnen vangen, en of dat struikgewas wel bestaat.’ Jaja, beleggen is niet simpel.
Munger stipt aan dat ze uiteraard veel vroeger in Amazon hadden kunnen beleggen. ‘Maar waar ik echt mee zit, is dat we niet in Google belegden toen we jaren geleden zelf zagen hoe waardevol het algoritme van die zoekrobot wel was. In plaats van die aandelen te kopen, zaten we daar maar, onze duimen te zuigen. Dat is een van onze grootste stommiteiten.’ Buffett vulde aan: ‘Duimen zuigen, ik ben blij dat Charlie hiervoor geen andere plastische uitdrukking gebruikte. Hoe dan ook: we blunderden.’
De vele stokpaardjes van Buffett passeerden de revue. Zoals schulden: ‘We hebben meer dan voldoende mensen gezien met veel hogere IQ-niveaus dan die van ons, die zichzelf toch vernietigden door schulden aan te gaan.’ Buffett verwees expliciet naar LTCM, het hedge fund dat werd aangestuurd door een stel Nobelprijswinnaars en in 1998 op de klippen liep wegens al te roekeloos beheer.
En private equity: ‘Let toch maar op, de door heel wat private equity-fondsen voorgehouden returns zien er beter uit dan ze zijn. In sommige gevallen zijn die niet berekend op een manier die ik als ‘eerlijk’ zou omschrijven.’
Ze trokken ook weer van leer tegen de ‘verkopers’ van de beleggingsindustrie. ‘Wie kan het meeste geld verdienen in onze sector? Een goed analist of iemand die zichzelf goed kan verkopen? Die laatste. Die kan véél meer geld verdienen’, sakkert Buffett. ‘Het volstaat het geld van pensioenfondsen en andere beleggers te lokken, dat tien jaar lang vast te zetten, en een beheersvergoeding per jaar te vragen. Als die vergoeding 1% is voor een fonds van 1 miljard, dan verdient die beheerder jaarlijks 10 miljoen. En wat is in ruil zijn eigenlijke taak of verantwoordelijkheid? Dat mag gerust de slechtste belegger ter wereld zijn.’ Munger vult aan, knabbelend aan een koekje: ‘Al wat die moeten doen is een beetje liegen bij de opstart van het fonds, om het geld te laten binnenstromen.’
Er waren vertederende momenten. De elfjarige Brooke stelde samen met haar papa de vraag: ‘Wat was de leukste of interessantste investering dat juliie ooit deden?’ Buffett reageerde meteen: ‘De investeringen die ons veel geld opbrachten.’, waarna hij een hilarische anekdote opdiste over 100 dollar die hij betaalde voor een van de 98 uitgegeven aandeel van ATLED Corp. Die naam was Delta achterstevoren geschreven, en bleek een club van eendenjagers te zijn, die met 98 aandelen van 100 dollar een lap grond kochten in Louisiana. ‘Toen een van de jagers een eend miste en in de grond schoot, spoot olie naar omhoog’, vertelde Buffett. ‘De aandelen stegen prompt naar 29.200 dollar per stuk. De clubleden verkochten uiteindelijk aan een oliebedrijf. Hadden ze hun aandeel gehouden, het zou vandaag miljoenen waard zijn.’
Er waren grappige momenten. Veel zelfs, de twee grijsaards leken ons beter in vorm dan vorig jaar. Over hun leeftijd maken ze al jaren grapjes. ‘Warren en ik zijn ouder dan sommige andere mensen’, zei Charlie. ‘We zijn ouder dan àlle andere mensen’, repliceerde Warren. Toen ze van een Chinese vraagsteller een vraag over de investeringsopportuniteiten van 5G voorgeschoteld kregen, antwoordde Munger: ‘Wij weten belachelijk weinig over 5G… Maar ik weet wel een en ander over China, en ik denk dat we daar in de toekomst meer zullen kopen.’ Later zei ook Buffett dat China als investeringsmarkt hun aandacht waard is.
Buffett kon ook streng uit de hoek komen. Op een vraag rond de bank Wells Fargo, waar toplui op verschillende manieren de wet overtraden ten nadele van hun klanten, besloot hij zijn antwoord met een algemene opmerking over bankbonzen: ‘Indien een bank zodanig uit de bocht gaat dat ze moet worden gered met overheidsgeld, zou de verantwoordelijke CEO zijn vermogen en dat van zijn echtgenoot/echtgenote moeten verliezen.’ Een straffe uitspraak was dat.
Dit is maar een kleine greep uit de grabbelton van kwinkslagen en wijsheden. We komen er volgende week in MMM nog op terug.
