De misverstanden rond Cooreman-De Clercq

View All Items

Om de economie te reanimeren is, in combinatie met andere steunmaatregelen, een Cooreman-De Clercq Bis nodig.

Het Koninklijk Besluit van 1983 betrok op een simpele en transparante manier de Belgische spaarder om het herstel van het land mee te financieren.

Iemand die in Belgische aandelen belegde (of in fondsen die voor minstens 60% Belgische aandelen aanhielden), kreeg een fiscale gunst: hij mocht tot 40.000 frank (1.000 euro) van zijn beschikbaar inkomen aftrekken, vermeerderd met 10.000 frank per gezinslid ten laste. Hij was wel verplicht vijf jaar lang aandelen te bezitten.

Tegelijk betrok de wet Belgische ondernemingen die op zoek waren naar kapitaal. Bedrijven gingen naar de beurs of voerden een kapitaalverhoging door via nieuwe aandelen die een fiscale vrijstelling inhielden.

Cooreman-De Clercq bleek een enorm succes. Honderdduizenden gezinnen konden voortaan efficiënt sparen, duizenden bedrijven vonden eindelijk de financiering voor groei, 90.000 jobs werden gecreëerd.

Bovendien hielp het KB de toen ook al om geld verlegen overheid: wat ze inleverde aan directe belastinginkomsten (en dat was sowieso relatief weinig), verdiende ze dubbel en dik terug via minder werkloosheid, hogere bedrijfswinsten en meer consumptie van massa’s burgers die hun spaarcentjes zagen aanzwellen.

En, speciaal voor de politieke strategen die vrezen dat een Cooreman-De Clercq Bis electoraal nadelig zou zijn, deze reminder: de toenmalige regering van liberalen en christendemocraten profiteerde tenvolle van haar populaire KB en won de verkiezingen van 1985 en kon nadien gewoon verder regeren.

Wat zou een Cooreman-De Clercq Bis welkom zijn vandaag!

Ik las vanochtend in De Tijd, ergens achteraan in een lang artikel over de mogelijke steunmaatregelen om de economie te herstarten, een kleine alinea over het idee van CDC Bis:

‘Daar lijkt weinig animo voor. Deels omdat die zich beperkt tot beursgenoteerde bedrijven (1). Deels omdat zo’n wet geen onderscheid maakt tussen gezonde en ongezonde bedrijven (2). Misschien ook omdat het voordeel naar de aandeelhouder gaat, niet naar het bedrijf (3).’

Deze drie tegenargumenten zijn zo simpel te weerleggen.

  1. De beurs is een wezenlijk fundament van ons aller welvaart. Daar zijn de meeste politici die iets van de beurs snappen het in wezen over eens. John Crombez, een sp.a-politicus, zei enkele jaren geleden: ‘De beurs van Brussel is een elementair onderdeel van onze economische bloedsomloop. Er moet beleidsmatig worden nagegaan hoe kmo’s makkelijker aan geld kunnen geraken.’ Via de beurs dus. CDC was net het middel om ondernemingen met een groeiplan en nood aan kapitaal naar de beurs te halen. CDC beperkt zich dus niét tot bedrijven die al genoteerd zijn, wel integendeel.
  2. Wie moet dan wel het onderscheid maken tussen gezonde en ongezonde bedrijven? Een alwetende raad van wijzen? De overheid zelf? In een democratie oordeelt de wijsheid van het volk. En de beurs is een van de mooiste instellingen van de democratie: op termijn zal het de belegger zijn die oordeelt welke bedrijven interessant genoeg zijn om in te beleggen of niet. Gezonde ondernemingen zullen makkelijker financiering vinden dan ongezonde. Het kaf van het koren wordt vanzelf gescheiden.
  3. CDC had dus twee soorten fiscale voordelen: voor het spaargeld dat minstens 5 jaar lang in aandelen werd belegd, en voor bedrijven die een kapitaalverhoging doorvoerden. Beide voordelen kwamen het bedrijf ten goede. Dat eerste voordeel dus ook: degenen die aandelen kopen stellen hun kapitaal beschikbaar aan het bedrijf. Het bedrijf oordeelt dan jaarlijks of de aandeelhouder een deel van de winst uitgekeerd krijgt. Dat dividend is geen verplichting.

CDC was een succes omdat het alle juiste knopjes tegelijk wist in te drukken: goed voor de spaarder, voor de ondernemer, voor de overheid, voor de psychologie van de kleine belegger die bewust investeert in bedrijven naar keuze en dus rechtstreeks betrokken wordt in de economie.

En, last but not least, goed voor degene die niét belegt. Een overheid van een groeiende economie is een rijkere overheid die dus guller kan zijn. Als honderdduizenden gezinnen eindelijk een degelijke return voor hun spaargeld krijgen, zullen ook zij meer vertrouwen krijgen en dus onbezorgder solidair met de achterblijvers durven te zijn.

Hopelijk snappen onze toppolitici en topopiniemakers tijdig wat CDC in de jaren 80 precies was en welke gevolgen dat KB had, voor ze het idee onder een berg foute tegenargumenten opnieuw begraven.

Posted on 8 mei 2020 at 08:37

4 reacties

Comments (4)

  1. Hubert Zontrop

    8 mei 2020 at 18:46

    Ik kan best begrijpen dat de bepalingen van KB 15 en 150 (CDC) niet voor iedereen bekend zijn. Maar degenen die nu al zonder nuance argumenten aanvoeren om niet opnieuw die weg op te gaan gaan zich best eerst grondig informeren hoe deze bepalingen eruit zagen en welke gevolgen ze hadden voor het bedrijfsleven.
    Het luik personenbelasting (=luik Declercq) was een klein onderdeel van de hele operatie. Een fiscale aftrek van verworven aandelen t.v.v. 40.000 BEF was heus niet het belangrijkste onderdeel. Het andere was veel belangrijker aangezien zeer vele ondernemingen en niet enkel de beursgenoteerde hun kapitaalstructuur hebben kunnen versterken ingevolge kapitaalverhogingen. Het eigen vermogen werd extra gepromoot. De uitgegeven nieuwe aandelen konden rekenen op een verminderde roerende voorheffing bij uitbetaling van de betreffende coupons, zgn. VVPR.
    Wat in de crisisjaren 1980 e.v. ook op veel interesse kon rekenen was de crisislening Vandeputte. Hierop werd ook massaal ingetekend.
    Een mobilisatie van de slapende gelden op spaarboekjes zou de economie ongetwijfeld een duw in de rug kunnen geven. De jonge bewindslieden kunnen best eens gaan praten met de hr. Senator Cooreman…voor een spoedcursus.

  2. Hubert Schillings

    8 mei 2020 at 19:06

    Bedankt voor dit artikel, Pierre. Zolang politici en pers zo gekant zijn tegen de beurs zal het moeilijk blijven om spaarders over te halen iets anders in overweging te nemen dan de halve waarheden die worden verspreid.

  3. dirk lambrechts

    13 mei 2020 at 15:58

    Hallo Pierre,
    Zou je, zoals op 21 april, nog eens een update van enkele aankooplimieten willen geven?
    Wat denk je bv van Ageas?
    alvast bedankt
    mvg
    Dirk

    1. phuylb

      13 mei 2020 at 16:24

      Morgen volgt uiteraard een update, met de publicatie van MMM n°149. Over Ageas is onze mening sinds n°148 niet veranderd: ‘Onder 35€: instappen!’, schreef Zanna op p11.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.